No i august 2023 er det akkurat 30 år sidan eg skifte beite i yrkeslivet. Etter over 20 år som yrkesutøvar i museum kraup eg opp på «byråkrat»-gjerdet, der eg hadde oversyn over heile museumslandskapet. Heilt sidan studietida hadde eg nok vore tiltrekt av rollen som observatør, på jakt etter mønster og samanhengar. I museumskvardagen vart det sjeldan tid til observerande analysar. Då galdt det å få ting til å skje, ofte kjapt, for å kunna gjera eit museum relevant for ei pulserande omverd. Absolutt interessant og gjevande, spesielt åra på Maihaugen, der me fekk rammevilkår i samband med OL-utbygginga som gjorde det mogeleg med ei omfattande utbygging, i alle fall samanlikna med det som var vanleg på 1980- og -90-talet. Då tida som åremålstilsett nærma seg slutten, passa det godt med eit skifte då utbyggingsprosjektet var gjennomført i 1993. Rolla som utgreiar og etter kvart forfattar av kulturpolitiske dokument passa meg godt. Som kulturbyråkrat var det mogeleg å observera og analysera ulike saksfelt med tanke på å stimulera til meiningsfull utvikling. Samstundes måtte ein vera heilt innforstått med at det som kunne verka fagleg fornuftig, ikkje alltid vart oppfatta som politisk fornuftig og ynskjeleg. Det gjer spenningsfeltet mellom faglege vurderingar og politikk ekstra interessant.
Då eg skifte beite for 30 år sidan, fekk eg eit todelt arbeidsliv; den fyrste halvparten som aktiv i museumsfeltet, den andre halvdelen som observerande byråkrat. Begge halvdelane var prega av at eg var heldig med rammevilkåra, som det heiter i byråkratspråket.
