Stikkordarkiv: Lofthus

Bokkatalogen

I ei førjolstid der heile samfunnet siktar seg inn på ein gigantisk forbruksfest, kjem det fram nokre minne om korleis førjolstida kunne vera på 1950-talet. Ei viktig hending var når me hadde fått tak i den store bokkatalogen, der alle forlaga presenterte dei nye bøkene som kom om hausten. «Årets nye bøker», trur eg katalogen heitte. Heftet kom i posten til alle husstandane. I tillegg kunne me få katalogen på Dales bokhandel på Lofthus.

Det var ei lita feststund når eg kunne setja meg til med katalogen ei kveldsstund for å sjå alle dei spennande bøkene som kom på marknaden. Eg gjekk systematisk gjennom barne- og ungdomsbøkene og kryssa av dei bøkene eg ynskte meg. Vona var at far og mor skulle sjå kva bøker eg gjerne kunne tenkja meg. Det viktigaste slike stunder var å leita og finna titlar som såg spennande ut. Ein stor skilnad til dagens uhorvelege mengde med reklame som vert kasta etter ein i alle kanalar og alle plattformer, som det heiter. Og eg hadde nok betre oversyn over aktuelle bøker den gongen enn det eg har i dag, når all informasjonen truar med å overmanna ein med ei drukningskjensle.

Og når desembernostalgien fyrst melder seg, er det freistande å nemna den heimelaga adventskalenderen, ei appelsin med 24 innstukne stilkar av nellikkrydder. Meiner å hugsa at kombinasjonen kryddernellik og appelsin gav ein god duft i rommet, men det kan vera ynskjetenking. Appelsina var innturka dei siste dagane, men då var me mykje meir opptekne av dei siste førebuingane enn å rekna dagar på ei innturka appelsin.

Med dei avgrensa og enkle aktivitetane me hadde i barneåra, er eg temmelig sikker på at me klarte å skapa store forventningar fram mot joledagane. Det einfelte treng ikkje stå i vegen for forventningar og glede.

Share

Tretoppen

På den vesle eigedomen der besto (far-mor) budde, var det eit høgt og vidt morelltre. I alle fall verka det stort for ein gut på ni-ti år. Bladverket var so tett at når eg fann den rette plassen oppe i toppen, kunne eg sitja usedd og sjå på folk som gjekk eller sykla nede på vegen. Sannsynlegvis gjer minna mine treet mykje større enn det verkeleg var, men det gjer ingenting. Et sat i tretoppen og åt moreller som knapt hadde fått raudfargen, – og som eg eigenleg ikkje hadde lov til. Men der og då hadde eg bokstavleg tala kontroll over det meste. Fri som fuglen, sidan ingen såg meg (trudde eg) og fullt oversyn over det som skjedde der nede på marka. I tillegg åt eg det beste ein smågut kunne tenkja seg ein sein junidag i fruktbygda Lofthus: søte, raude moreller. For lokalkjende kan eg opplysa at det var «verders»-moreller, eller «Wederske», som me skreiv på leveringslappane på kassane som skulle til fruktlageret.

Aldri seinare har eg opplevt den gjennomstrøymande kjensla av å vera so fri og samstundes ha oversyn over det meste her i livet. Treklatringa seinare har som oftast stoppa på vegen opp. Klatreruta vart stundom for vanskeleg, eller ein måtte sjå å koma seg ned att før nokon skar vekk greinene ein trong for å koma seg velberga ned. Dei søte morell-bæra i toppen har dessutan heller kort levetid. Bladverket på trea fell av kvar haust, og då vil ein sitja på utstilling i tretoppen som ein figur som ikkje har hatt vit til å koma seg ned att på jorda i tide. Men du og du kor gode minna kan vera om dei søte morellene i toppen på eit morelltre, der ein kunne gøyma seg litt frå resten av verda. Det er minne som får fram ein liten smil der ein tuslar av garde med solid bakkekontakt.

Share