Stikkordarkiv: Velure

Lyden av vår

Velure-skredene mai 2015.

For mange av oss er lyden av rennande vatn frå smeltande snjo eit sikkert vårteikn. Rennande vatn er bokstavleg tala ei oppkome av lydar og lydnyansar. Eg høyrer til dei som kan verta heilt fjetra, når eg får høve til å høyra rennande vatn i naturen. Det er gode stunder.

Somme av oss har òg lært at våren kan markera seg med andre lydar. I Lofthus-bygda og dei næraste grendene visste me at våren nærma seg når det gjekk snjoskreder i Velure-fjellet, dei sokalla Velure-skredene. Og dei kjem kvart år; rettnok med varierande intensitet alt etter korleis snjovinteren har vore.

Frå barneåra mine på 1950-talet kan eg enno hugsa den startande buldringa i fjellsida på Velure. Den var signal om at no skjedde det noko, og me retta augo mot fjellsida. Det var lett å sjå korleis snjomassane losna, skaut fart og skunda seg ned mot fjorden og vegen. Di større skreder, di kraftigare bulder og brak. «Mjødlaskredene» midtvinters, der turr-snjoen losna, kom med eit kraftig dýn, og snjoføyka stod utover forden. Vårskredene, med ei blanding av våt snjo, stein og lausmassar, buldra på ein eigen måte, varte lenger, og me kunne av og til høyra at snjoen var blanda med stein. Dei siste skredene på våren var små, dei kom ikkje so langt ned i fjellsida. Eg trur det er minst 6-8 ulike skredlaup i Velure, kvar med sitt eige namn. Eg veit om nokre av dei som ligg langs Rv 550: Svinaskreda, Nesåna, Kvellflotskreda, Langastein, Berså(stein)skreda og Lindeskreda.

Det var like spennande kvar gong om skredene kom heilt ned til fjorden og stengde bilvegen. Dette var lenge før det kom skredoverbygg, som skulle verna vegen. For folk som budde der, må det ha vore litt uhyggeleg å vita om at skredene ville koma. For oss, som stod på trygg avstand på andre sida av fjorden, var det forvitnelege hendingar, likevel med ein tanke på om nokon ikkje klarte å koma seg unna, når skredene gjekk heilt i vegen. Sjølve gardstunet og husa ligg skjerma for skredene. Men på 1600- og 1700-talet er det vitnemål om at både snjo- og steinskreder gjorde so stor skade på gardane at dei fekk avtak, dvs. reduserte skattar.

Etter fleire og delvis mislukka forsøk på å setja opp skredoverbygg frå 1960-talet og utover, er vel situasjonen nokolunde trygg for dei vegfarande i dag. Det hender likevel at skredene ikkje alltid går slik som vegvesenet har trudd, og vegen kan verta stengd, i alle fall for ein kort periode.

Skreder er ein skræmande realitet i fleire fjordarmar. Folk er ufatteleg tolmodige i desse fjordarmane. Hadde skreder vore like vanlege austom Langfjella, hadde nok protestar og katastrofealarmane gått mykje oftare. Fjordafolket veit at skreder er ein del av den naturen dei bur i. Det er berre rett og rimeleg at dei krev at vegane vert oppgraderte slik at dei kan redusera risikoen med å leva og ferdast i fjordarmane. Skredene er eigenleg eit varsel om at manneætta enno ikkje har makta å tøyla alt som skjer i naturen. Og i Lofthus-bygda er Velure-skredene eit lydvarsel om at våren stundar til.

Share

Holo – strandsitjarheimen

HPIM0493

Murane etter huset i Holo på Velure

Det er sikkert tusenvis av husmurar som står forlatne rundt om i landskapet. Husmurar fortel om levd liv. Mange gonger veit me ingenting om dei som levde der. Då må me bruka den fantasien me måtte ha og førestilla oss kva liv dei hadde, dei som heldt til der den gongen det var eit hus som stod på murane.

Biletet til denne teksten viser murane etter huset, der oldebesten min, Jon Davidsen Velure (1820-1891) budde med familien sin fram til han døydde. Karakteristisk nok vart plassen kalla Holo. Eg vert aldri heilt ferdig med oldebesten min, strandsitjaren utan jord, men med kone og 10 born. Grunnen er nok at eg har brev etter han og etter fleire av borna hans. På den måten kjem eg litt nærare slektningar som levde for snart 200 år sidan.

Jon gifte seg i 27. mai 1851 med ni år yngre Johanna Jakobsdotter (1829-1910) frå Ytre Langesæter, ein gard litt lenger ute i Sørfjorden på vegen mellom Velure og Utne. Ho var husmannsdotter. Sjølv var Jon frå eit av gardsbruka på Velure, fødd som barn nummer fem i ein syskenflokk på åtte. Ein eldre bror overtok etter kvart garden, medan Jon måtte ta til takke med eit hus i Holo. Det er sannsynleg at han bygde huset sjølv sidan han er oppførd som den fyrste brukaren i Holo. Sjølve huset har eg ikkje funne foto av, enno. Med so mykje foto som det er frå Sørfjorden og gardstuna der, burde det vera mogeleg å finna noko.

Den fyrste dottera, Brita, vart fødd allereie 6. juli i 1851 og døypt 20. juli. Seinare kom det ni born til, fem gutar og fire jenter. Den yngste, Johanna Karolina, vart fødd i 1874. Alle voks opp. Jon prøvde å fø familien som dagarbeidar, men livet for den veksande familien var strevsamt. Etter kvart som borna vart 12-13 år, betalte Fattigvesenet plass for dei som legdslemer på ulike gardsbruk i fjorden. Familien til oldebesten var den einaste i skulekrinsen som i folketeljinga for 1865 hadde merknaden «understøttes af Fattigvæsenet». To søner og to døtrer utvandra til USA. Tre av dei har etterkomarar der. To av brørne var i USA fleire år, men begge to, David og Jakob, som var besten min, kom attende til Sørfjorden. Dei slo seg ned på Lofthus der dei livnærte seg som skreddarar. Dei fire andre borna slo seg ned i indre Hardanger, frå Odda til Alvsåker. Då oldebesten min døydde i 1891, flytte oldebesta til David, den eine skreddarsonen på Lofthus.

Eg har nokre brev etter oldebesten min og fire av sønene. Breva var i si tid skrivne til Jakob-besten min. Dei var absolutt skriveføre, og den yngste sonen, Johannes, gjev levande skildring av livet som dreng på ein gard på Lutro i 1890. Oldebesten min må ha gått i omgangsskule i åra 1827-1834, og han må ha lært sopass at han var godt ført til å skriva brev. Det er tydeleg at familiemedlemene likte å ha halda kontakt med kvarandre gjennom brev. Det vitnar om vilje til samhald.

Ein husmur, nokre brev og tilgang til kjeldemateriale som folketeljingar, kyrkjebøker m.m. Slik får eg puslebitar til å danna meg eit bilete av ein av oldebestefamiliane i slekta mi. Det var ei tid då Odda, Ullensvang og Kinsarvik var samla i «Kingservig» prestegjeld. Odda og Ullensvang var rekna som anneks, I 1855 var det registrert godt 5600 sjeler i Kinsarvik prestegjeld. Fjorden var hovudferdselsåra, og det var før fruktdyrkinga enno hadde skote fart i Sørfjorden. Livet var strevsamt, men alle fattigborna frå Holo kom seg fram på ulik vis.

Share