So kom det i år òg,
eit lite lag med rimfrost
som ei tunn hinne
over sommarrestane,

rakk akkurat å sjå det kvite
før solstrålane
strauk kvitfargen ut og
fekk grastustane til å
tru at dei enno kan halda
på grønfargen
ei stund til.

Inst inne veit dei at snart
trekkjer grønfargen seg ut,
som ein rømling i krig,

rimfrosten ventar på
snjoen,
storebroren som legg seg over
alt og alle,
som reinskar opp med frost
og kulde,
som lokkar naturen til å gå
i seg sjølv for å
bu seg på ein
ny vårdans.