Han brukte ikkje store ord,
han far,
ordskrøyv og store fakter,
skryt og fjas
heldt han seg undan.

Smilen var han raus med,
han far,
når han møtte kjenningar,
når han høyrde godt spel
eller ein råkande replikk.

Han snakka med smilen,
han far,
smilen fortalde oss ungane
med varme og utan atterhald
at han var far.