Sit på ein benk i
ei ukjend gate
i eit ukjent land
ukjende folk passerer
forbi meg,
heilt ukjende
bak kvar fasade er eit
menneskeliv,
kan berre ana
glede, sut, uro, redsle, forventning
frå den korte stunda dei
fyller synsfeltet mitt
den velkledde i dyr dress
og formsydde sko
legg ikkje merke til
ein gamal mann på benken,
alle eignene er samla i
holete plastposar,
skapnaden målber
eit hardt og vanskeleg liv
der han sit halvsovande
og samankropen
to fasadar,
to liv,
ukjende,
til liks med milliardar
andre fasadar
som aldri
passerer forbi meg.
