Stavrar meg opp lia,
går i ei steintrapp,
eitt trappesteg om gongen,
turkar sveitten i solsteiken,
tenkjer på den fyrste
som la steinane,
ein etter ein
oppover lia,
som såg seg ut
dei rette steinane,
som fann dei mindre steinane
til å skòra under hovudsteinen
slik at han låg støtt
i lang tid.
Han visste kva
han såg etter,
forstod kva
han gjorde,
han la steinane
slik han hadde lært,
vel vitande
at ei steintrapp
i bratte lia
må leggjast med
kunnskap og kløkt
skal ho vara.
To brennande stearinljos i kvar si krå;
det eine brenn ujamt og seint;
ein svak trekk får det til å brenna skeivt;
stearinen renn ut, storknande stearin omfamnar ljoset;
veiken strevar med å gje logen liv
før han må gje tapt, og ljoset sloknar.
Att står ein
merkeleg figur
av storkna
stearin.
Det andre ljoset står i livd, brenn roleg og reint;
ingen stearin renn ut,
ljoset brenn ned, stille.
Att står nesten
ingenting.
Eit barn ser ljosa:
«Sjå der, eit troll-ljos, det må ha hatt mykje moro!»
Det andre ljoset
seier ikkje eitt ord;
ingen av ljosa
seier noko.
Dei berre
står der.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
