Byråkratiet er eit trygt landskap å vera i. Ingenting er svart eller kvitt. Det finst berre gråfargar, minst 51 nyansar, kanskje fleire.

‘Kanskje’ er eit hovudord i navigasjonsspråket, det same er ‘men’, men det bør ein ikkje seia høgt.

Vegane i byråkratilandskapet har aldri ljoskryss, berre rundkøyringar. Finn ein ikkje ei høveleg utkøyrsle, kan ein surra rundt og rundt ei stund. Det er alltid nokon som dultar til deg og får deg ut i ein blindveg. Der kan ein gøyma seg ei stund, studera grånyansar og kanskje oppdaga nye. Samfunnet får aldri nok av grånyansar, det trengst som motvekt mot alt det fargerike som trugar med å overmanna oss.

Det beste for oss byråkratar er at andre har ansvaret for det me gjer, politikarar og slikt. Det er alltid godt å ha folk til å ta ansvar, spesielt når det er snakk om skuld. Æra kunne me nok ha klart å bera sjølve, men å la andre ta æra, er nok prisen å betala for å sleppa skuld.

Me byråkratar forstår kvarandre utan å bruka for mange ord. Utanforståande trur ikkje på det, fordi dei tykkjer me er altfor ordrike når me kommuniserer med omverda. Dei forstår ikkje at det trengst mange ord når ein eigentleg ikkje har so mykje å seia.

Det viktigaste hjelpemiddelet ein byråkrat har, er rutinar. Ein byråkrat utan faste rutinar eksisterer berre i teorien. Eller sagt på ein annan måte: ein byråkrat utan rutinar kan ikkje vera byråkrat. Då bør han heller vera politikar eller eit vanleg menneske.