Stundom fører utviklinga til framsteg òg. Eg tenkjer på dei nye omnane som brenn reint, der me kan sjå logane frå den brennande veden gjennom glas både framme og på sidene av omnen. Storarta oppfinning for ei sjel som meir enn gjerne lèt seg riva med av levande eld, og som lett vert sitjande fjetra i djup geitastir framfor logane. Ingen ting kan tevla med brennande logar som smyg seg rundt eit vedstykke; gul-raude tunger som rører seg smeikjande og glefsande på same tid i eit usystematisk mønster. Lange stunder kan eg sitja og nistira i omnen. Tankane fèr i alle retningar, ulogiske, usamanhengjande og meiningslause. Apati-terapi, kallar eg det. Du treng korkje coach, personleg trenar eller ein ropande treningsinstruktør for å driva apati-terapi framfor omnen. Du kjem langt med eit par famnar god bjørkeved.
Og når eg ikkje fyrer i omnen? Då har eg NSB. Å pendla med InterCity-tog skaper ei framifrå ramme for apati-terapi. Eg set meg godt til rette i lag med mange ukjende, kjenner på den duvande ferda, kikkar i smug på medpassasjerar medan eg lèt tankane siga av etter det daglege strevet. Når eg er i retteleg godt terapilune, går det ikkje lenge før transetilstanden melder seg. Eg søv. Og når eg søv, då søv eg; djupt, indarleg og sutalaust. Framkomen etter eit par timar, er eg som eit nytt menneske, ikkje nødvendigvis betre, men som oftast litt ør og rimeleg tom for tankar. Då er det berre å fylla på med nye tankar og suter, innimellom ei og anna glede, og så startar rundgangen på ny frisk: tankeverksemd, ein og annan aktivitet, ny periode med apati-terapi, transetilstand og oppvakning. Somme seier at denne rundgangen eigenleg er livet. I så fall er det greitt og godt, eller for å ta litt i – rimeleg bra.
