Foto: Benjamin Gimmel
Rett utanfor vindauget
festar eit fivreld seg
på fuga mellom to
mursteinar,
fuga er opplyst
av sola,
ser kanskje ut som
ein blom,
fivreldet vert sitjande
ei stund,
det er i alle fall varme
i solstrålane,
flyg av garde
etter ei lita stund,
skjønar nok
at alt som er opplyst
av varme solstrålar,
ikkje alltid
gjev næring for
framtida.
Eg er ikkje ukjend
med benken der eg sit,
heller ikkje ukjend
med tid og stad,
vêrlaget tykkjest òg
vera kjent,
det same gjeld
landskap og lydar.
Likefullt er det
neste sekundet ukjent,
kan innehalda alt
eg ikkje visste fanst,
som kan snu opp ned
på alt det kjende,
kasta meg ut i eit
ukjent univers
der eg ikkje eingong
merkar kva som er
kjent og ukjent.
So sit eg her då,
prisar alt som er kjent,
kjenner ro siga inn
når eg ser eit fivreld
flyga rundt på blomar
som vitnar om
at hausten nærmar seg.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
