Dersom-livet

Dersom ikkje den vesle
blodåra i hjernen
hadde sprukke,
den lagnadstunge augneblinken,
straks etter fødselen;
dersom kroppen hadde
ordna opp, slik han gjer,
mange gonger;
dersom det genetiske
grunnlaget hadde fått
utvikla seg i ein vanleg
kropp,
slik fleirtalet av oss
opplever;
dersom munnen hadde fått 
forma ord, 
slik som dei fleste
kan gjera;
dersom spelefingrane
hadde fått lokka fram tonar
frå fela,
eller leika med tangentane;
dersom alt hadde vore
annleis,
kva då?
Ingen veit, og det er like
greitt.
Dersom-livet berre er der,
ein stad der ute,
formar tankar,
men aldri røyndom;
eller – kanskje er det ingen
røyndom
utan dersom-tankar?
 
Livet vart som det vart,
korkje meir eller mindre.
Det vart eit
liv, 
med glede og tyngsle, 
ein takande smil, glimt i auga, 
lått, av og til mykje lått, 
og godt humør.
Frustrasjonar, ikkje alltid lette å forstå, 
men dei er der.
Og musikk, ikkje minst musikk, 
mykje musikk.
 
Den vesle blodåra endra eit liv,
men øydela det ikkje,
det vart berre annleis,
svært annleis.
Share

Legg igjen en kommentar

Din e-postadresse vil ikke bli publisert. Obligatoriske felt er merket med *